OTRĘBY
Dawniej traktowano otręby jako uboczny produkt przemiału ziarna i wykorzystywano głównie jako paszę dla zwierząt. Otręby to zewnętrzna osłonka ziarna pszenicy, żyta, owsa, która jest bardzo bogata w błonnik, witaminy i składniki mineralne. Pomagają zrzucić zbędne kilogramy, gdyż zawierają błonnik, który zapewnia poczucie sytości i reguluje pracę układu pokarmowego. Błonnik oczyszcza jelita ze wszystkich pozostałości. Otręby wchłaniają wodę, pęcznieją i wypełniają żołądek.
Posiadają wiele zalet, ale nadmierne ich spożywanie może być szkodliwe, ponieważ zawarty w otrębach kwas fitynowy upośledza wchłanianie przez organizm takich składników, jak wapń, magnez, żelazo i cynk. Nadmierna ilość błonnika nierozpuszczalnego w wodzie może z kolei podrażniać jelita. Najlepiej jeść mieszankę różnych rodzajów otrąb. Na początku wystarczą 2–3 łyżeczki dziennie i pić przynajmniej 1,5-2 l płynów dziennie.
Otręby można dodawać do każdego posiłku. Mogą być zjadane zarówno na sucho - możemy posypywać chleb, surówki, sałatki, jak też dodawać do zup, kefiru, mleka czy sosów. Smaczne są również z owocami. Możemy używać ich jako składnika do panierek.
Otręby pszenne – powstają z przemiału pszenicy. Zawierają aż 42g błonnika na 100g produktu, który reguluje pracę układu pokarmowego i zwalczaa zaparcia. Ponadto otręby pszenne absorbują z organizmu substancje szkodliwe, zapobiegają chorobom nowotworowym jelita grubego i przeciwdziałają rakowi sutka. Wraz z wodą i produktami przemiany materii są niemal całkowicie usuwane z organizmu.
Posiadają wiele zalet, ale nadmierne ich spożywanie może być szkodliwe, ponieważ zawarty w otrębach kwas fitynowy upośledza wchłanianie przez organizm takich składników, jak wapń, magnez, żelazo i cynk. Nadmierna ilość błonnika nierozpuszczalnego w wodzie może z kolei podrażniać jelita. Najlepiej jeść mieszankę różnych rodzajów otrąb. Na początku wystarczą 2–3 łyżeczki dziennie i pić przynajmniej 1,5-2 l płynów dziennie.
Otręby można dodawać do każdego posiłku. Mogą być zjadane zarówno na sucho - możemy posypywać chleb, surówki, sałatki, jak też dodawać do zup, kefiru, mleka czy sosów. Smaczne są również z owocami. Możemy używać ich jako składnika do panierek.
Otręby pszenne – powstają z przemiału pszenicy. Zawierają aż 42g błonnika na 100g produktu, który reguluje pracę układu pokarmowego i zwalczaa zaparcia. Ponadto otręby pszenne absorbują z organizmu substancje szkodliwe, zapobiegają chorobom nowotworowym jelita grubego i przeciwdziałają rakowi sutka. Wraz z wodą i produktami przemiany materii są niemal całkowicie usuwane z organizmu.
Można je prażyć na suchej patelni lub w piekarniku – zyskują wtedy orzechowy smak. Są najmniej kaloryczne ze wszystkich otrębów.
Otręby żytnie - powstają z przemiału żyta. Różnią się jedynie smakiem od otrębów pszennych. Zaleca się, żeby otręby żytnie przed podaniem czy zastosowaniem namoczyć w wodzie.
Dodatkowo wzbogacone koncentratem śliwkowym uzupełniają niedobór magnezu w organiźmie.
Otręby orkiszowe – powstają z przemiału ziaren orkiszu. Wzmacniają i regenerują narządy w organizmie, poprawiają funkcjonowanie układów oraz wzmacniają narządy zmysłów.
Otręby owsiane – powstają z przemiału ziaren owsa. Różnią się od pszennych tym, że rozpuszczają się w wodzie i obniżają poziom cholesterolu we krwi, ponieważ pochłaniają tłuszcz, który wraz z nimi jest wydalany z organizmu. Są najbardziej kaloryczne.
Otręby ryżowe - powstają z przemiału białego ryżu. Odtłuszczone otręby mają dobre właściwości spulchniające i stabilizujące. Poza tym nie posiadają glutenu, w związku z czym są łatwo przyswajalne przez chorych na celiakię.
Otręby orkiszowe – powstają z przemiału ziaren orkiszu. Wzmacniają i regenerują narządy w organizmie, poprawiają funkcjonowanie układów oraz wzmacniają narządy zmysłów.
Otręby owsiane – powstają z przemiału ziaren owsa. Różnią się od pszennych tym, że rozpuszczają się w wodzie i obniżają poziom cholesterolu we krwi, ponieważ pochłaniają tłuszcz, który wraz z nimi jest wydalany z organizmu. Są najbardziej kaloryczne.
Otręby ryżowe - powstają z przemiału białego ryżu. Odtłuszczone otręby mają dobre właściwości spulchniające i stabilizujące. Poza tym nie posiadają glutenu, w związku z czym są łatwo przyswajalne przez chorych na celiakię.
Z otrąb ryżowych uzyskuje się olej używany do celów spożywczych i przemysłowych.
Zarodki pszenne – otrzymuje się z dolnej części ziarna pszenicy. Zawierają wiele witamin i minerałów, oraz dużo białka i nieprzyswajalnych węglowodanów, czyli błonnik.
Zarodki pszenne są bardzo korzystne dla osób odchudzających się, ponieważ zapobiegają niedoborom naturalnych witamin i minerałów. Nawet dodanie ich w niewielkiej ilości do koktajli uchroni nas przed niedoborami ważnych składników, dostarczając jednocześnie niewiele kalorii.
Zarodki pszenne – otrzymuje się z dolnej części ziarna pszenicy. Zawierają wiele witamin i minerałów, oraz dużo białka i nieprzyswajalnych węglowodanów, czyli błonnik.
Zarodki pszenne są bardzo korzystne dla osób odchudzających się, ponieważ zapobiegają niedoborom naturalnych witamin i minerałów. Nawet dodanie ich w niewielkiej ilości do koktajli uchroni nas przed niedoborami ważnych składników, dostarczając jednocześnie niewiele kalorii.
MAKARON
Jest doskonałym źródłem błonnika (30g/1porcję). Na jego strawienie organizm potrzebuje więcej czasu, przez co czujemy się syci przez kilka godzin. Dużym plusem jest też to, że makaron szybko się gotuje.
Dobrej jakości makaron wyprodukowany jest z pszenicy durum, która ma pozytywny wpływ na serce, nerki i wątrobę. Nie kupuj makaronu z dodatkiem jaj. Jeśli chcesz schudnąć to wybieraj makaron razowy, gryczany, orkiszowy, pełnoziarnisty, z dodatkiem otrąb, sojowy czy też ryżowy, który nie wymaga nawet gotowania.
Makaron pomaga w odchudzaniu, ale tylko wtedy, gdy jest ugotowany al dente (twardy i sprężysty). Pamiętaj też, aby nie dodawać tłustych sosów i żółtych serów.
KASZA
Pod względem wartości odżywczej kasze przewyższają ryż, makaron i ziemniaki. Są bogatym źródłem skrobi, przez co są dość kaloryczne, ale wbrew pozorom nie tuczą, jeśli jada się je bez tuczących dodatków. Poza tym w 100g suchej kaszy jest średnio 330kcal, zaś po ugotowaniu w tej samej porcji już tylko 110kcal. Rewelacja! Oprócz tego w kaszach nie ma prawie tłuszczu, ale za to jest dużo błonnika, który utrudnia przyswajanie tłuszczu z innych pokarmów. Czujemy się napełnieni i syci na dłużej. Pamiętajmy, aby kaszę gotować podobnie jak makaron: al dente, gdyż zachowuje wtedy najwięcej składników odżywczych.
Kasze są niezastąpione w odchudzaniu: regulują trawienie i obniżają cholesterol we krwi. Poza tym wzmacniają nerwy i serce, chronią przed anemią, pomagają kontrolować ciśnienie i pracę nerek.
Kasza bulghur – otrzymywana z całych ziaren pszenicy. Charakteryzuje się żółto-brązowym kolorem o lekko orzechowym smaku i zapachu. Coraz częściej zastępuje w kuchni ryż i kuskus.
Jest jednym z głównych składników kuchni orientalnej i azjatyckiej. Spożywa się ją w sałatkach, zapiekankach, sosach, zupach. Wykorzystywana jest także jako nadzienie do mięsa drobiowego. Całe ziarna kaszy dodaje się również do pieczywa.
W kuchni tureckiej najczęściej podawana jest z kurczakiem, cebulą i czerwonym pieprzem. Jest także jednym z głównym składników tradycyjnej zupy Tarhana.
W Indiach dodawana jest do zupy mlecznej.
Kasza gryczana – otrzymuje się z gryki. Charakteryzuje się brązowym kolorem i lekko grzybowym zapachem. Nie zawiera glutenu.
Wpływa silnie rozgrzewająco, oddziałuje głównie na serce i przeciwdziała śluzowi.
Na rynku dostępna jest kasza prażona i nieprażona, przy czym kasza prażona zawiera o połowę mniej wartości odżywczych niż kasza nieprażona.
Z kaszy gryczanej można przyrządzić placki, gołąbki, sałatki, czy zastosować jako nadzienie do roladek, pierogów, czy też naleśników.
Kasza jaglana - otrzymywana jest z prosa. Nie zawiera glutenu. Należy do najbardziej lekkostrawnych produktów zbożowych. Zawiera najwięcej żelaza w porównaniu do pozostałych kasz. Zalecana jest osobom mającym problemy z trzustką, wątrobą, pracą jelit oraz nerkami. Kasza jaglana zawiera też lecytynę i rzadko występującą w produktach spożywczych krzemionkę, mającą zbawienny leczniczy wpływ na stawy. Ma również korzystny wpływ na wygląd włosów, skóry i paznokci.
Warto ją wprowadzić jako składnik do zapiekanek na słodko, kleików, duszonych mięs czy też krupniku.
Kasza jęczmienna - pozyskiwana z jęczmienia. Zawiera mniej składników mineralnych niż kasza gryczana lub jaglana.
Wpływa lekko ochładzająco na organizm, moczopędna, ma działanie odświeżające, można stosować ją przy gorączce i katarze siennym. Polecana chorym na cukrzycę, przewlekłe zapalanie oskrzeli oraz niewydolność krążenia.
Znana jest najbardziej z tradycyjnego krupniku, ale polecana także do mięs i zapiekanek.
Na rynku polskim dostępne są trzy rodzaje tej kaszy:
- pęczak - całe, obłuskane i wypolerowane ziarno jęczmienia. W przemyśle jest traktowany głównie jako półprodukt, z którego wyrabia się kaszę jęczmienną perłową lub łamaną. Ponieważ jest to najmniej przetworzone ziarno jęczmienia zachowuje swoje właściwości w całości. Zawiera wysoki poziom nierozpuszczalnego błonnika.
- kasza perłowa – grube, całe ziarna wypolerowanego jęczmienia. Kasza perłowa charakteryzuje się zaokrąglonymi cząstkami o gładkiej, połyskującej powierzchni. Zawiera mniej składników mineralnych niż pęczak czy kasza łamana.
- kasza łamana – połamane ziarna pęczaku, wykorzystywana najczęściej jako dodatek do farszów.
Kasza kukurydziana – powstaje z ziaren kukurydzy. Ze wzg. na swój skład jest polecana dla alergików i na niedokrwistość. Korzystnie wpływa na system immunologiczny i chroni organizm przed drobnoustrojami.
Stanowi podstawowy składnik tortilli. Jest również dobrym zagęszczaczem do pikantnych sosów, gulaszów i zup. Można ją także dodawać do mięs i warzyw.
Kasza kuskus – pozyskiwana jest z ziaren pszenicy durum. Nie zawiera błonnika, ma mało witamin i minerałów. Zawiera natomiast białka i węglowodany będące źródłem energii, jest lekkostrawna i sycąca. Pochodzi z kuchni Afryki Północnej.
Kuskus z gotowaną fasolą albo innymi roślinami strączkowymi (soja, groch, soczewica), które jak wiadomo, zawierają dużo białka, może zastąpić danie mięsne. Polecany jest także z sałatkami i deserami a także do wypieków.
Kasza manna – produkowana z pszenicy. Jest jedną z najstarszych i najbardziej popularnych kasz. Najczęściej stosowana jest w żywieniu małych dzieci oraz osób z nadwrażliwością układu pokarmowego, gdyż jest lekkostrawna. Zawiera niewiele błonnika, minerałów i witamin, ale zawiera dużą ilość skrobi.
Obecnie jadamy ją rzadko, choć niesłusznie. Świetnie nadaje się do budyniu, leguminy, ciast, zup mlecznych a także można ją dodać zamiast makaronu do rosołu.
Czasami stosowana jest zamiennie z bułką tartą do posypywania brzegów formy do ciasta.
Kasza quinoa – otrzymywana z nasion komosy ryżowej (uprawianej w Peru, Boliwii i Ekwadorze). Wyróżnia się bardzo wysoką zawartością wartościowego białka oraz zawiera szereg innych, cennych dla zdrowia składników odżywczych. Jest bogatym źródłem manganu, magnezu, wapnia, żelaza, miedzi i fosforu, dlatego jej spożycie jest zalecane osobom z migrenowymi bólami głowy, cukrzycą i miażdżycą. Na tle zbóż kasza quinoa wyróżnia się również wysoką zawartością witaminy E. Nie zawiera także glutenu. Nasiona komosy zawierają więcej tłuszczu niż pozostałe ziarna zbóż, jednak tłuszcz ten stanowią głównie wartościowe, nienasycone kwasy tłuszczowe.
Nieoczyszczone nasiona komosy pokryte są saponiną - związkiem chemicznym o gorzkim smaku. Aby pozbyć się goryczy, należy je przed gotowaniem dokładnie opłukać.
Kasza ta sprawdza się świetnie w roli dodatku do warzywnych gulaszy, można ją śmiało stosować jako zamiennik ryżu i innych kasz. Szczególnie dobrze komponuje się z zielonymi liśćmi szpinaku i botwinki, jest też doskonałym składnikiem sałatek. Nadaje się również do wypieku ciast i ciastek.
PŁATKI ZBOŻOWE
Kaloryczność płatków zbożowych waha się w przedziale 320-390 kcal/100 g, ale wszelkie dodatki typu syrop glukozowy czy suszone owoce podnoszą dodatkowo ich kaloryczność. Dlatego też najlepiej wybierać płatki z pełnego ziarna zbóż, gdyż zachowują najwyższe wartości odżywcze.
Pomagają również zapobiegać nowotworom, otyłości, cukrzycy, a także zachować zdrowe serce.
Obecnie na rynku sprzedaje się wiele odmian płatków. Poniżej przedstawiam krótką charakterystykę tych najzdrowszych:
Płatki kukurydziane (bez cukru) - są bogatym źródłem błonnika (7g w 100g produktu), a także magnezu, żelaza, potasu, selenu. Dodatkowym atutem jest brak glutenu w kukurydzy. Są lekkostrawne, poprawiają apetyt (nie dla odchudzających się), dodają energii i odmładzają skórę.
Nadają się jako idealny dodatek do mleka i jogurtów, oraz jako panierka do potraw z chudego drobiu.
Przeciwwskazania: nadciśnienie, niewydolność krążenia, problemy z nerkami (ze wzg. na ilość sodu).
Płatki owsiane - otrzymywane z kaszy owsianej. Posiadają wysoką zawartość błonnika pokarmowego (6,9g/100g), białka oraz witamin z grupy B i kwasu foliowego.
Regularne spożywanie płatków poprawia pamięć, koncentrację oraz szybsze przyswajanie wiedzy. Ponadto oczyszczają nasz organizm z toksyn, zapobiegają cukrzycy, chorobom serca i nadciśnieniu. Wykazano również, że dzięki zawartości substancji psychoaktywnych działają przeciwdepresyjne oraz wspomagają leczenie uzależnień od nikotyny.
W sprzedaży możemy znaleźć trzy rodzaje płatków owsianych: zwykłe (najmniej przetworzone), górskie i błyskawiczne. Możemy spożywać je z przeróżnymi dodatkami, od świeżych czy mrożonych owoców po orzechy ziemne czy inne bakalie. Dodatek miodu dodaje słodyczy. Płatki te można również wykorzystać jako dodatek do ciasta naleśnikowego czy placków owsianych.
Przeciwwskazania: brak. Jedynie ich nadmiar może powodować wzdęcia, gazy, przewlekłe problemy z wypróżnianiem się, bóle brzucha, również nietolerancję.
Płatki jęczmienne – otrzymuje się z kaszy jęczmiennej. Są one dobrym źródłem białka, składników mineralnych oraz witamin. Błonnik pokarmowy w nich zawarty (9,6g/100g produktu) pomaga obniżać poziom cholesterolu we krwi. Ponadto zapobiega zaparciom, wzdęciom, niestrawności, zmniejsza ryzyko zawału serca. Witaminy w nich zawarte regulują poziom glukozy i pomagają zapobiegać nowotworom.
Płatki jęczmienne wykorzystuje się przede wszystkim do zup, ciast, ciastek, chleba. Można je wykorzystać do zagęszczania sosów i gulaszu. Są również składnikiem musli, kleików i lekkich deserów. Stanowią bardzo dobrą i pożywną przekąskę z jogurtem i owocami.
Przeciwwskazania: brak.
Płatki gryczane – produkowane z gryki. Są wartościowe pod względem odżywczym i smakowym. Zawierają bardzo dużo witamin, żelaza a białko jest łatwiej przyswajalne aniżeli z innych zbóż. Bardzo dobrze wpływają na pracę mózgu. Nie posiadają glutenu.
Przeciwwskazania: brak.
Płatki żytnie - jest to sprasowane ziarno żyta. Zawierają mnóstwo składników mineralnych, witamin z grupy B, witaminę E oraz dużo błonnika pokarmowego (11,6g/100g produktu). Są polecane w diecie odchudzającej, gdyż lepiej sycą niż płatki pszenne.
Regularne ich spożywanie wspomaga prawidłowy proces budowy tkanki mięśniowej, naczyń krwionośnych, włosów, paznokci i skóry. Korzystnie wpływają na układ pokarmowy oraz pracę wątroby. Regulują przemianę materii.
Płatki żytnie najczęściej podawane są w postaci kleiku. Prażone płatki są jednym ze składników musli, dietetycznych ciastek, batonów, pieczywa, racuchów, placków. Dodawane też jako zagęszczacz do zup, kremów oraz sosów. Coraz częściej łączy się je z mielonym mięsem, rybą i serwuje w postaci kotletów, zrazów, klopsów.
Przeciwwskazania: chorzy na celiakię (zawierają gluten).
Płatki ryżowe – produkuje się z przetworzonego ryżu. Bogate w witaminy i mikroelementy. Ze względu na brak glutenu zalecane w diecie bezglutenowej. Są produktem niskokalorycznym, lekkostrawnym i bez cholesterolu.
Płatki ryżowe podawane są najczęściej z owocami, dżemem lub miodem albo też polane mlekiem lub jogurtem.
Przeciwwskazania: brak.
Musli (bez cukru) - płatki produkowane metodą tradycyjną. W skład ich wchodzą zazwyczaj: płatki zbożowe, bakalie, orzechy, rodzynki, suszone owoce.
Zawierają dużo białka i błonnika, a także ”dobre tłuszcze” które obniżają cholesterol. Naturalne składniki w musli wzmacniają pracę serca, zmniejszają ryzyko zachorowania na nowotwory, regulują przemianę materii, pracę wątroby oraz poziom cukru we krwi. Ponadto dotleniają komórki mózgowe, poprawiają koncentrację i samopoczucie.
Najlepiej smakują z dodatkiem mleka lub jogurtu naturalnego, ale służą też jako dodatek do wypieków, batoników czy ciastek zbożowych.
Źródło:
http://vitalia.pl/artykul1041_Platki-zbozowe-ktore-wybrac.html
Najlepiej smakują z dodatkiem mleka lub jogurtu naturalnego, ale służą też jako dodatek do wypieków, batoników czy ciastek zbożowych.
Źródło:
http://vitalia.pl/artykul1041_Platki-zbozowe-ktore-wybrac.html
RYŻ
Spośród ryżu można wyróżnić aż 40 tysięcy gatunków. Jest drugim po pszenicy uprawianym zbożem w świecie. Przed spożyciem ryż jest zazwyczaj gotowany i jadany jako odrębne danie lub też służy jako dodatek do zup, dań głównych i dodatków. Jako surowiec służy do produkcji alkoholu (sake, arak, wino ryżowe), makaronu czy też papieru ryżowego do potraw.
Ryż nie zawiera prawie tłuszczu, jest produktem bezglutenowym i lekkostrawnym. Jest bardziej wartościowy niż ziemniaki, ale mniej wartościowy jak kasze. Jedzenie ryżu obniża poziom cholesterolu, pobudza trawienie, wzmacnia odporność a także wpływa korzystnie na nasze serce. Najbardziej polecanym ryżem jest ryż czerwony, który jest niestety trudno dostępny w Polsce. Ale mamy za to ryż brązowy, który jest sprzymierzeńcem w procesie odchudzania. Już zjedzenie jego niewielkiej ilości powoduje sytość w żołądku.
Odmiany ryżu spotykane w sklepach różnią się między sobą kształtem ziaren, smakiem, konsystencją i właściwościami odżywczymi. Dlatego chciałam pokrótce opisać te najbardziej znane:
Ryż biały – posiada całkowicie obłuskane ziarno. Jest w znacznym stopniu pozbawione cennych składników odżywczych. Na terenach gdzie ryż ten jest głównym składnikiem pożywienia, występuje dużo większe ryzyko zachorowania na chorobę beri-beri,
Ryż nie zawiera prawie tłuszczu, jest produktem bezglutenowym i lekkostrawnym. Jest bardziej wartościowy niż ziemniaki, ale mniej wartościowy jak kasze. Jedzenie ryżu obniża poziom cholesterolu, pobudza trawienie, wzmacnia odporność a także wpływa korzystnie na nasze serce. Najbardziej polecanym ryżem jest ryż czerwony, który jest niestety trudno dostępny w Polsce. Ale mamy za to ryż brązowy, który jest sprzymierzeńcem w procesie odchudzania. Już zjedzenie jego niewielkiej ilości powoduje sytość w żołądku.
Odmiany ryżu spotykane w sklepach różnią się między sobą kształtem ziaren, smakiem, konsystencją i właściwościami odżywczymi. Dlatego chciałam pokrótce opisać te najbardziej znane:
Ryż biały – posiada całkowicie obłuskane ziarno. Jest w znacznym stopniu pozbawione cennych składników odżywczych. Na terenach gdzie ryż ten jest głównym składnikiem pożywienia, występuje dużo większe ryzyko zachorowania na chorobę beri-beri,
spowodowaną niedoborem wit. B1 i składników mineralnych. Jego łagodny, neutralny smak pozwala użyć go w każdej potrawie.
Ryż biały długoziarnisty - jest jednym najbardziej znanych rodzajów ryżu. Charakteryzuje się podłużnymi kremowymi ziarnami, zawierającymi mniej skrobi, niż tradycyjny ryż biały. Po ugotowaniu nie klei się i jest sypki. Nadaje się jako dodatek do zup (np. pomidorowej), sałatek oraz farszów (gołąbków, warzyw itp.). Jego najszlachetniejszą odmianą jest basmati.
Ryż basmati - jest jednym z najlepszych i najdroższych gatunków uprawianych na świecie. Jego ziarna są śnieżnobiałe i dłuższe od ziaren przeciętnego ryżu, posiada specyficzny zapach oraz lekko orzechowy smak i się nie skleja. Do kupienia w dwóch odmianach: brązowym i białym.
Świetnie nadaje się do dań smażonych, zapiekania i sałatek.
Ryż paraboliczny – jest odmianą rodzaju długoziarniastego. Ziarna ryżu przed oczyszczeniem poddawane są działaniu pary wodnej pod ciśnieniem a następnie suszone. Dzięki temu składniki odżywcze pozostają w ziarnie. Ziarna nigdy się nie kleją.
Ryż jaśminowy – pochodzi z Półwyspu Indochińskiego. Podczas gotowania wydobywa się delikatny aromat, przypominający zapach kwiatów jaśminowych, ma smak lekko miodowy i słodkawy oraz białe, delikatne i smukłe ziarna. Popularny w kuchni wietnamskiej. Najlepsze jego rodzaje to: Royal Umbrella, Royal Dancer, Hoa Vang, Kaset Brand. Ryż tego rodzaju zawiera więcej skrobi, niż długoziarnisty, w związku z czym jest bardziej spójny i kleisty. Świetnie pasuje do deserów (np.: ryż ze śmietaną zapiekany z jabłkami i cynamonem, pudding ryżowy z musem gruszkowym), smakuje z sosem pomidorowym, ale też jako dodatek do innych potraw.
Ryż dziki – in. owiec wodny, ostruda wodna. Są to w istocie nasiona trawy wodnej, która rośnie w Ameryce Północnej. Ten rodzaj ryżu ma bardzo długie, ciemnobrązowe ziarna i posiada intensywny zbożowy smak z orzechowym aromatem. Zawiera śladowe ilości tłuszczu i o wiele więcej białka, niż ryż biały. Wymaga długiego czasu gotowania.
Pasuje do drobiu, ryb i owoców morza. Można go mieszać z innym rodzajem ryżu – wtedy ładnie komponuje się w sałatkach bądź przystawkach.
Ryż czarny –zawiera podobne ilości kalorii co brązowy ryż, ale jest od niego zdrowszy ze względu na dużą ilość składników odżywczych a także witaminy E. Ma intensywny smak, aromat i barwę - składniki, z którymi jest gotowany barwi na ciemnofioletowy kolor.
Wykorzystywany jest głównie do dekoracji oraz do wyrobu makaronu i chleba oraz jako dodatek do dziczyzny, drobiu, ryb i owoców morza. Znakomity także do deserów, zwłaszcza z owocami egzotycznymi.
Ryż brązowy –to ryż który nie został wypolerowany tzn. w czasie jego produkcji usuwa się jedynie zewnętrzne łuski, dzięki czemu zachowuje on więcej wartościowych składników odżywczych. Charakteryzuje się specyficznym orzechowym aromatem. Gotuje się go dłużej niż ryż biały (30-40min). Po ugotowaniu jest lekko twardy i ma lekko kleistą strukturę.
Używa się go często jako nadzienia do potraw gotowanych i pieczonych, pasuje do mięs i drobiu. Jest niezastąpiony do egzotycznych dań.
Ryż czerwony – jest to niepolerowany ryż średnioziarnisty o czerwonej łusce (za kolor odpowiada czerwony pigment występujący w osłonie ziarna). Podobnie jak ryż czarny, jest on bardziej kleisty niż łuskany. Mało znany w Polsce, zaś powszechny w Tajlandii i na Filipinach.
Posiada wspaniałe właściwości zdrowotne: korzystnie działa na serce, zapewnia promienny wygląd skóry, witalność, poprawia wzrok, leczy duszności, gorączkę, kaszel czy zatrucia.
Podaje się go głównie do wykwintnych potraw oraz deserów z egzotycznymi owocami.
Ryż arborio i carnaroli – jest to tradycyjny krótkoziarnisty ryż włoski, ma kleistą konsystencję i lekko słodkawy smak. Podczas gotowania wydziela duże ilości skrobi, dzięki czemu potrawy stają się kleiste i półpłynne. Z tego powodu najczęściej wykorzystuje się go do risotto, przystawek i sałatek z majonezem.
Ryż do sushi - jego konsystencja jest nieco inna niż zwykłego ryżu - po ugotowaniu jest sypki, ale jednocześnie nie za suchy. Ma także subtelniejszy zapach.
Najczęściej kupowany w Polsce ryż do sushi to „Shinode”, ale nie jest polecany, gdyż jest zbyt kleisty. Najbardziej odpowiedni ryż do shushi to „Okomesan”, „Nishiki Musenmai”, „Homai” czy też „Calrose Seijou”.
Ryż biały długoziarnisty - jest jednym najbardziej znanych rodzajów ryżu. Charakteryzuje się podłużnymi kremowymi ziarnami, zawierającymi mniej skrobi, niż tradycyjny ryż biały. Po ugotowaniu nie klei się i jest sypki. Nadaje się jako dodatek do zup (np. pomidorowej), sałatek oraz farszów (gołąbków, warzyw itp.). Jego najszlachetniejszą odmianą jest basmati.
Ryż basmati - jest jednym z najlepszych i najdroższych gatunków uprawianych na świecie. Jego ziarna są śnieżnobiałe i dłuższe od ziaren przeciętnego ryżu, posiada specyficzny zapach oraz lekko orzechowy smak i się nie skleja. Do kupienia w dwóch odmianach: brązowym i białym.
Świetnie nadaje się do dań smażonych, zapiekania i sałatek.
Ryż paraboliczny – jest odmianą rodzaju długoziarniastego. Ziarna ryżu przed oczyszczeniem poddawane są działaniu pary wodnej pod ciśnieniem a następnie suszone. Dzięki temu składniki odżywcze pozostają w ziarnie. Ziarna nigdy się nie kleją.
Ryż jaśminowy – pochodzi z Półwyspu Indochińskiego. Podczas gotowania wydobywa się delikatny aromat, przypominający zapach kwiatów jaśminowych, ma smak lekko miodowy i słodkawy oraz białe, delikatne i smukłe ziarna. Popularny w kuchni wietnamskiej. Najlepsze jego rodzaje to: Royal Umbrella, Royal Dancer, Hoa Vang, Kaset Brand. Ryż tego rodzaju zawiera więcej skrobi, niż długoziarnisty, w związku z czym jest bardziej spójny i kleisty. Świetnie pasuje do deserów (np.: ryż ze śmietaną zapiekany z jabłkami i cynamonem, pudding ryżowy z musem gruszkowym), smakuje z sosem pomidorowym, ale też jako dodatek do innych potraw.
Ryż dziki – in. owiec wodny, ostruda wodna. Są to w istocie nasiona trawy wodnej, która rośnie w Ameryce Północnej. Ten rodzaj ryżu ma bardzo długie, ciemnobrązowe ziarna i posiada intensywny zbożowy smak z orzechowym aromatem. Zawiera śladowe ilości tłuszczu i o wiele więcej białka, niż ryż biały. Wymaga długiego czasu gotowania.
Pasuje do drobiu, ryb i owoców morza. Można go mieszać z innym rodzajem ryżu – wtedy ładnie komponuje się w sałatkach bądź przystawkach.
Ryż czarny –zawiera podobne ilości kalorii co brązowy ryż, ale jest od niego zdrowszy ze względu na dużą ilość składników odżywczych a także witaminy E. Ma intensywny smak, aromat i barwę - składniki, z którymi jest gotowany barwi na ciemnofioletowy kolor.
Wykorzystywany jest głównie do dekoracji oraz do wyrobu makaronu i chleba oraz jako dodatek do dziczyzny, drobiu, ryb i owoców morza. Znakomity także do deserów, zwłaszcza z owocami egzotycznymi.
Ryż brązowy –to ryż który nie został wypolerowany tzn. w czasie jego produkcji usuwa się jedynie zewnętrzne łuski, dzięki czemu zachowuje on więcej wartościowych składników odżywczych. Charakteryzuje się specyficznym orzechowym aromatem. Gotuje się go dłużej niż ryż biały (30-40min). Po ugotowaniu jest lekko twardy i ma lekko kleistą strukturę.
Używa się go często jako nadzienia do potraw gotowanych i pieczonych, pasuje do mięs i drobiu. Jest niezastąpiony do egzotycznych dań.
Ryż czerwony – jest to niepolerowany ryż średnioziarnisty o czerwonej łusce (za kolor odpowiada czerwony pigment występujący w osłonie ziarna). Podobnie jak ryż czarny, jest on bardziej kleisty niż łuskany. Mało znany w Polsce, zaś powszechny w Tajlandii i na Filipinach.
Posiada wspaniałe właściwości zdrowotne: korzystnie działa na serce, zapewnia promienny wygląd skóry, witalność, poprawia wzrok, leczy duszności, gorączkę, kaszel czy zatrucia.
Podaje się go głównie do wykwintnych potraw oraz deserów z egzotycznymi owocami.
Ryż arborio i carnaroli – jest to tradycyjny krótkoziarnisty ryż włoski, ma kleistą konsystencję i lekko słodkawy smak. Podczas gotowania wydziela duże ilości skrobi, dzięki czemu potrawy stają się kleiste i półpłynne. Z tego powodu najczęściej wykorzystuje się go do risotto, przystawek i sałatek z majonezem.
Ryż do sushi - jego konsystencja jest nieco inna niż zwykłego ryżu - po ugotowaniu jest sypki, ale jednocześnie nie za suchy. Ma także subtelniejszy zapach.
Najczęściej kupowany w Polsce ryż do sushi to „Shinode”, ale nie jest polecany, gdyż jest zbyt kleisty. Najbardziej odpowiedni ryż do shushi to „Okomesan”, „Nishiki Musenmai”, „Homai” czy też „Calrose Seijou”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz